سالار شهيدان به روايت معصومین(علیهم السلام)
ولادت امام حسین علیه السلام
مقدمه
سخن معصومان و گفتار آنان، يكي از منابع گهربار هدايت انسان و طريقي‌عرشي، براي كشف واقعيات و درك حقايق جهان خلقت است و معمار بناي‌ِ حيات الهي‌انسان مي‌باشد.
«اءن‌ّ حديثَنا يُحيي الْقلوب‌َ»
يكي از موضوعاتي كه مي‌توان از طريق حديث أهل بيت عصمت، موفق به كشف‌وفتح گنج آن شد؛ شناخت عظمت وجودي پيشوايان معصوم است.
معصومان را از طريق سخن خود آنان مي‌توان شناخت، زيرا معرفت به كنه‌عظمت عرشي معصوم، نياز به فهمي معصومانه دارد.
اين مقال در مقام شناخت أبعادي چند از أبعاد گسترده و والاي معصومي محبوب‌در عرش وأرض دارد، معصومي كه تمام فرشتگان و پيامبران وامامان وانسان‌هاي باايمان، عشق او را در دل، سوگ او را در سينه و اشك غمش بر گونه دارند. او مصباح هدي‌وسفينة نجاة؛ يعني حسين بن علي(ع) است.
1ـ پيامبر گرامي اسلام(ص)
ـ وجود حسين از من است وبقاي من از حسين؛
ـ طريق محبوبيت نزد خدا، عشق به حسين است.
حسين از من و من ازحسينم، خداوند دوستداران حسين را دوست دارد.
پيامبر گرامي اسلام(ص) واسطة فيض خلق وجود مقدس امام حسين(ع) و درسلسله علل وجودي آن امام مي‌باشند به همين جهت مي‌فرمايند: «حسين منّي».
واز طرف ديگر، امام حسين(ع) نيز در سلسلة علل، علت بقاي دين اسلام‌وماندگاري آيين محمدي است؛ به طوري كه اگر ايشان و سيرة شهادت خواهانة او نبود،دين اسلام و نام پيامبر گرامي اسلام باقي نمي‌ماند. فرياد عاشورايي سالار شهيدان درروز عاشورا نشان از اين مطلب دارد.
به همين جهت پيامبر گرامي اسلام مي‌فرمايد: «وأنا من حسين».
از همين رو، اين دو وجود عرشي در سلسلة علل تحقق و بقاي يك ديگر قراردارند. وآن كلام نبوي گوياي وحدت ويگانگي وجودي و ارزشي اين دو ستارة‌درخشان‌عالم وجود است؛ چنان كه حكما نيز مي‌گويند: علت مبقيه همان علت مُوجده‌است.
خاتم پيامبران(ص) در آخر به مطلبي مهم و به عاملي براي فتح گنج محبت خداتصريح مي‌كنند و مي‌فرمايند: يكي از كليدهاي گشايش باب محبت خدا، دوستي‌ومحبت به حسين(ع) است. و اين حكمتي حكيمانه است براي آناني كه سلوك نظري‌وعملي عروج به قلة محبت خداي را طالبند.
2ـ امير مؤمنان علي بن أبي طالب(ع)
ـ قائم آل محمد (عج) از نسل حسين(ع) است.
ـ وياوران مهدي، مخلصان با ايمان و ولايت مداران شيعه هستند.
اي حسين! نهمين فرزند از نسل تو، كسي است كه حق را به پا دارد و دين را آشكاركند و عدل را بگستراند.
ـ اي اميرمؤمنان! بي‌گمان اين وعده واقع مي‌شود؟.
ـ آري، قسم به آن كه محمد را به پيامبري برگزيد و او را بر تمامي جهانيان برتري‌بخشيد.
ولي اين حادثه بعد از غيبتي طولاني وحيرت وسردرگمي بسيار تحقق خواهديافت.
در آن زمان ـ زمان غيبت ـ تنها آنان كه اهل اخلاص و در دل يقين دارند، بردين‌خدا باقي باشند. خداوند از آنان وعدة پيروي ولايت ما گرفته و در قلب‌هايشان‌ايمان‌نگاشته و خود به ايشان توفيق عطا نموده است».
3ـ فاطمه زهرا سلام الله
ـ بر فرزندم حسين گريه مي‌كنم و شما نيز بر شهادتش اشك ريزيد..
حضرت فاطمة زهرا : اي پدرم! چه كسي فرزندم و نور چشم وميوة دلم رامي‌كشد؟.
پيامبر گرامي اسلام (ص)پاسخ داد: بدترين گروه از امت من.
ـ پدرم از جانب من بر جبرئيل درود فرست وبپرس در كجا او را مي‌كشند؟.
ـ در مكاني به نام كربلا».
آن بانو گاهي بر مصيبت فرزندش به سوگ مي‌نشست واين گونه نوحه گري‌مي‌كرد:
-بر من اي علي و بر يتيمانم گريه كن و از خاطر مبر شهيدي كه به دست‌دشمنان در كربلاي عراق به شهادت مي‌رسد.
- به زودي به آن گرسنه طعام خواهم بخشيد واز گرسنگي خود و خانواده‌ام با كي‌ندارم و رضايت خدا را بر فرزندان مقدم مي‌دارم.
- فرزندانم شب را با گرسنگي سپري مي‌كردند، عزيزاني كه كوچكترين آنان درجنگ به شهادت خواهد رسيد.
- در كربلا، با حيله وتزوير او را مي‌كشند، بر قاتلان او عذاب وخواري باد!
- آتش جهنم آنان را در برخواهد گرفت و به بدترين مكان جهنم سقوط مي‌كنند وهر لحظه خواري و ذلت آنان بيشتر خواهد شد.
4- امام حسن مجتبي (ع)
ـ روز شهادتت ـ اي حسين ـ همتا ندارد.
ـ در مصيبت تو اي حسين آسمان وزمين خون گريند.
ابا عبدالله! هيچ روزي همانند روز ـ شهادت ـ تو نباشد، سي هزار مرداني كه ادعامي‌كنند از امت جدمان محمد (ص) باشند و خود را مسلمان مي‌پندارند به سويت هجوم‌مي‌آورند، آنها بركشتن تو و ريختن خونت وهتك حرمتت واسارت فرزندان و همسران توو شكستن قدرتت گردهم مي‌آيند. در اين گاه نفرين خدا بر بني اميه نازل شود و آسمان‌خاكستر وخون بارد و بر تو تمام كائنات بگريند، حتي حيوانات وحشي در بيشه زارها وماهيان در درياها».
5- امام حسين (ع)
ـ ما حزب خدا، فرزند پيامبر خدا و خاندان معصوم او مي‌باشيم.
ـ ما هم رديف قرآن و واجب الاءطاعه در قرآنيم.
6- امام علي بن الحسين زين العابدين (ع)
ـ بهاي اشك بر شهادت امام حسين(ع) بهشت است.
ـ مزد سختي ديدن در راه ولايت اهل بيت، نجات از دوزخ است.
هر انسان با ايمان ـ شيعه‌اي ـ بر شهادت حسين بن علي(ع) اشكي بريزد وبرگونه‌اش روان گردد و برگرفتاري‌هايي كه دشمنان ما در دنيا بر ما روا داشته‌اند، زاري كند؛خداوند جاي گاه راست پيشگان را در بهشت نصيب او گرداند.
وهر شيعه‌اي در راه ما به او آزاري رسد و اشكي ريزد، خداوند گرفتاري‌ها را از او دورسازد و روز قيامت او را از شدايد و آتش در امان دارد».
7- امام محمد باقر(ع)
ـ بقاي امامت در نسل امام حسين(ع) پاداش شهادت ايشان.
ـ شفا از تربت وقبولي دعا نزد قبرش و به حساب نيامدن مدت زيارتش از عمرزائرش، مزدِ به خون غلطيدن ايشان است.
خداوند متعال در مقابل شهادت امام حسين(ع) به ايشان چند چيز عطا نمود:
امامت را در نسل ايشان قرار داد، تربت او را شفاي درد كرد، دعا نزد قبرش رابرآورده گرداند و مدت زمان زيارت و رفت و برگشت زائرش جزء مدت زمان عمرش‌محسوب نگرداند».
آن حضرت فرمود:
ـ قيام قائم آل محمد -عجل الله تعالي فرجه الشريف- در روز عاشورا است.
ـ ظهور حضرت مهدي -عجل الله تعالي فرجه الشريف- نشان از عاشورا دارد.
قائم آل محمد -عجل الله تعالي فرجه الشريف- در روز شنبه كه مصادف با روزعاشوراست، قيام كند وظاهر گردد. آن روز، روزي است كه امام حسين(ع) در آن به‌شهادت رسيد».
8- امام صادق(ع)
ـ هنر عاشورايي مزد خدايي دارد.
ـ ادبيات متعهد و تعهد أدبي تأييد ولايت دارد.
بي گمان هر كس در سوگ امام حسين(ع) شعري بگويد وخود بگريد و بگرياند،خداوند او را ببخشايد و بهشت را بر او واجب گرداند».
9- امام كاظم (ع)
ـ عرفان زائر، كليد غفران؛
ـ زيارت حسين(ع) موجب نجات.
هر كس با معرفت به حقانيت امام حسين(ع) قبرش را زيارت كند، خداوند گناهان‌پيشين و پسين او را ببخشايد».
10- امام رضا(ع)
ـ اولويت اشك بر سوگ امام حسين(ع)؛
ـ عزاي فرشتگان در حرم حسيني تا قيام مهدي با نواي «يا لثارات الحسين»است.
اگر مي‌خواهي براي چيزي زاري كني، براي حسين بن علي(ع) گريه كن؛ او را سربريدند وبه همراهش هيجده نفر از خانواده‌اش كه انسان هايي بي نظير بودند كشتند.هفت آسمان وتمام زمين بر شهادتش گريستند و چهار هزار فرشته‌اي كه از آسمان براي‌ياريش آمده بودند و او را كشته يافتند، در كنار قبرش، عزادار وغمگين باقي مانده‌اند، تااين كه قائم آل محمد ظهور كند و به ياريش بشتابند وشعار آنان اين است: اي خون‌خواهان حسين!».
11- امام جواد(ع)
ـ نفرين خدا بر قاتلان حسين (ع)؛
ـ قاتلان از ضيافت الهي و درك عيدِ آن محروم‌اند.
آن گاه كه ـ ستم‌پيشگان ـ امام حسين بن علي(ع) را به شهادت رسانند، خداوندمتعال به فرشته‌اي فرمان داد كه فرياد كشد و اين چنين گويد:.
اي امت ستمگر و قاتل فرزند پيامبر، خداوند شما را به روزه و درك عيد فطر موفق‌ندارد».
12ـ امام هادي(ع)
ـ ثواب زائران حسيني؛
ـ پيام غفران نبوي براي آنان.
هر كس به قصد زيارت امام حسين(ع) از خانه خارج شود و از فرات غسل كند،خداوند او را از رستگاران به شما آورد و آن گاه كه بر ابي عبدالله(ع) درود فرستد، او را ازكام‌يابان قرار دهد و آن گاه كه نماز زيارت به پايان رساند فرشته‌اي نزد او آيد و بگويد
پيامبر خدا بر تو درود فرستاد و فرمود: گناهان تو بخشوده شد، دوباره به عمل وانجام دادن تكاليف شروع نما.
13- امام حسن عسكري(ع)
ـ زيارت اربعين حسيني نشانة شيعه.
ـ ياد مرگ امام حسين(ع) نماد وفاي شيعه.
نشانة انسان شيعه پنج چيز است: انجام نمازهاي واجب و مستحب، خواندن‌زيارت اربعين سالار شهيدان، انگشتر به دست راست داشتن و پيشاني برخاك نهادن وآشكارا «بسم الله الرحمن الرحيم» گفتن».
14- امام زمان حضرت حجت بن الحسن عجل الله تعالي فرجه الشريف
1 ـ ياد حسين (ع)موجب اندوه وغم پيامبران.
2 ـ يحيي و حسين دو سر به نيزه از نسل‌ِ عرشيان.
حضرت مهدي -عجل الله تعالي فرجه الشريف- درباره تأويل وتفسير آيه(كهيعص) فرموده است:
اين حروف از اخبار غيب الهي است كه بنده‌اش حضرت زكريا را به آن آگاه كرده‌است. سپس خداوند آن را براي حضرت محمد(ص) بيان نموده است. آن قصه اين چنين‌است:
روزي حضرت زكريا از خداوند خواست، او را به اسماي پنج گانه آگاه نمايد. جبرئيل‌از آسمان فرود آمد و به او اين اسم‌ها را ]محمد، علي، فاطمه، حسن وحسين[ ياد داد.هرگاه زكريا نام محمد وعلي وفاطمه وحسن را به زبان مي‌آورد، اندوه از او دور وغمش‌برطرف مي‌شد، ولي به هنگام نام حسين(ع) گريه مجال به او نمي‌داد وجان او از غم درسينه حبس مي‌شد.
روزي به خدا عرض كرد: خدايا! چرا هرگاه نام آن چهار تن را بر زبان جاري‌مي‌سازم، از غم واندوه تسلّا پيدا مي‌كنم، ولي با ذكر حسين اشك هايم سرازير وچون‌سيل روان مي‌شود؟.
خداوند داستان حسين(ع) را براي او چنين بيان كرد (كهيعص) حرف كاف‌علامت «كربلا» است وحرف هاء اشاره به «هلاكت» او وشهادت خاندانش دارد و حرف ياءاشاره به «يزيد» است كه جفاي حسين(ع) مي‌كند و حرف عين رمز «عطش» وتشنگي‌امام است وحرف صاد نشانة «صبر» واستقامت اوست.
همين كه زكريا اين مطلب را شنيد؛ سه روز در محل عبادت خود بماند و مردم را ازديدارش منع كرد و خود به گريه و نوحه سرايي پرداخت. مي‌گفت: خدايا! آيا بهترين‌مخلوقت را به شهادت فرزندش گرفتار مي‌كني؟ خدايا! آيا بر او اين مصيبت و شهادت‌فرزندش نازل مي‌نمايي؟ خدايا! آيا بر علي وفاطمه لباس عزا مي‌پوشاني؟ خدايا! آيا آثاراين سوگ را بر چهرة آن دو ظاهر مي‌سازي؟
وحضرت زكريا پيوسته از خداوند مي‌خواست كه به او فرزندي عطا كند كه در پيري
روشني چشم او باشد و او را شيفتة وي كند. سپس او را به مصيبت وي مبتلا كند؛ همان‌گونه كه حضرت محمّد(ص) به مصيبت فرزندش گرفتار شد. وخداوند نيز به او «يحيي»عطا كرد و او را به مصيبتش دچار ساخت، يحيي همانند امام حسين (ع)شش ماه در رحم‌مادر بود».
علامه مجلسي آورده است:
به حضرت حجت(عج) گفتم: مولاي من! مصيبت خوانان امام حسين(ع) حديثي‌نقل مي‌كنند و آن اين است: روزي مردي در خواب ديد، كجاوه‌اي بين آسمان و زمين است، سؤال كرد چه كسي در آن است؟ جواب آمد: فاطمه و خديجه... گفت: كجامي‌روند؟ پاسخ داده شد: در اين شب كه شب جمعه است، به زيارت امام حسين(ع)مي‌روند.
آن گاه مي‌بيند كه كاغذهايي از آن كجاوه به پايين ريخته مي‌شود و در آن نوشته‌شده است؛ اين اماني است، براي زائران امام حسين(ع) در شب جمعه، اماني از آتش‌جهنم.
آيا اين حديث درست است؟ امام مهدي -عجل الله تعالي فرجه الشريف- فرمود؛
آري، زيارت امام حسين(ع) در شب جمعه اماني است از آتش جهنم در روزقيامت.
الحمد لله الذي جعل كمال دينه و تمام نعمته بولاية أمير المؤمنين علي بن أبي طالب عليه السلام